naar de fotogalerij

hier kun je onze reiseroute volgen

Kerikeri

We hebben weer een leuke accommodatie via www.airbnb.com gevonden, een beetje buiten Kerikeri wonen Beth en Harley in een leuk huis met kleurrijke tuin, het herinnert ons een beetje aan verleden hippie tijden. Tussen de vele verschillende, grote planten hebben ze een verborgen zwembad en jacuzzi en een overdekte BBQ-plaats. We hebben een klein appartement met alles erop en eraan, van het bed uit kijken we door de openslaande deuren naar de tuin.

Er is veel te zien en te doen rond Kerikeri, o.a. een van de eerste handelsplaatsen van de eerste kolonisten uit Europa. Kerikeri wordt ook wel "de wieg van de natie", genoemd omdat hier de eerste permanente missie station van het land gevestigd was en hier nog enige van de historische gebouwen in het land staan.

Natuurlijk, een uitstapje naar Paihia staat ook op ons programma, ik was hier ca. 30 jaar geleden voor een paar weken bij m’n zus Anneke op bezoek. We zoeken en vinden het huis waar Anneke toen woonde - aan de overkant van de weg is het strand - een prachtige locatie, nu onbetaalbaar, toen ook een beetje ver weg van alles. 

Een andere excursie gaat naar „Russell”, Wikipedia schrijft hierover het volgende:

In het begin van de 19e eeuw kwamen handelaren en walvisvaarders hier aan land omdat er een ideale haven aanwezig was en werd hiermee het eerste handelscentrum van Nieuw-Zeeland. Het Centrum groeide snel en al vlug kreeg Koror?reka (van de Mãori’s zo genoemd) een Europees karakter. Ook andere "gasten" kwamen, ontsnapte gevangenen uit Australië, deserteren zeelieden en zelfs de ruwe kerels van de walvisvangst schepen die de haven binnen liepen. De bijnaam Hellhole of the Pacific ("helgat van de Pacific") geeft je een idee, hoe het leven er in de stad in die tijd uitzag.

Tegenwoordig is het een mooi, klein toeristisch stadje dat leeft van zijn verleden, een paar geweren gaten in de muur van de kerk getuigen nog van z’n ruwe geschiedenis.

Rangiputa

Na zes dagen in het mooie Kerikeri https://www.airbnb.ch/rooms/1972858 bij Beth Harley nemen we afscheid. Onze website is updatet. Voordat we het gebied rond Kerikeri verlaten, bezoeken we de “Waimate Showground” dat is een soort boeren kermis en werd ons aanbevolen om een kijkje te gaan nemen. De boeren uit de omgeving stellen hun mooiste, koeien, schapen en landbouwproducten ten toon. Zelfs de kinderen komen met hun kalfjes, konijntjes en lammetjes naar de wedstrijd voor het mooiste dier. Het is een gigantische oploop van mensen en zelfs het zonnetje kwam even kijken. Wij slenteren door een groot
wirwar van kraampjes en eettentjes en kijken even naar het paardrijden. Na een hapje hier en daar rijden we verder noordwaarts.

Na een paar uur rijden ontdekken we de aan kant van de weg een klein Zwitsers kruis op een Bed & Breakfast scorebord, omdat het toch langzaam tijd was om wat te zoeken om te overnachten, besluiten naar boven te rijden. Het smalle weggetje wordt steiler en steiler. Boven aangekomen met een prachtig uitzicht op de kust staan we voor de deur bij Rolli en z’n vrouw, een emigreerde Friburger en zij komt uit Luzern. Helaas, is hun B & B bezet. We zouden hier graag een nachtje gebleven zijn maar het blijft bij een korte babbel. We gaan verder, we krijgen van Rolli wel een tip voor een B & B bij z’n tennis vriendin Vanessa en Steve. Hij heeft het adres helaas niet bij de hand, "maar jullie zullen het wel vinden naar aanleiding van z’n weg beschrijving ", zegt hij.

We hebben Vanessa en Steve gevonden na wat rond gereden te zijn. Korte tijd later, zitten we heerlijk op "onze" veranda te genieten van de zon en kijken uit op een grote vijver en de gras vretende, zes weken oude kalfjes en de schapen.

Vanessa en Steve runnen een Farmstay. Ze organiseren diepzeevissen en tochten met de boot. Vanessa bracht ons voor de “afternoon tea” vers gevangen vis, Trevally, rauw geserveerd met Wassaby en sojasaus ... lekkerlekker!

Als wir am nächsten Tag von einem Ausflug durch die Gegend vom Strand und den Dünen zurückkehren, treffen wir auf Eva und Laura zwei deutsche Mädels die der Zufall, resp. ein Lämpchen im Auto das nicht leuchten sollte, bei Vanessa stranden liess. Sie warten nun hier auf ein Ersatzauto aus Auckland – aber Glück im Unglück, es gibt schlechtere Orte um sein Pech auszusitzen ;-)

Toen we de volgende dag terug kwamen van een trip door het gebied, langs het strand en door de duinen, ontmoeten we Eva en Laura, twee Duitse meisjes die pech hadden met hun kapotte, gehuurde auto en bij Vanessa en Steve op het land mochten staan. Ze moeten wachten op een reserve-auto die van Auckland moet komen - maar ze hadden geluk in ongeluk, er zijn slechtere plekken om met een kapotte auto op een andere te moeten wachten; -)

Waitiki

We trekken verder, helemaal tot aan Cape Reinga. We worden beloond door de zon en een prachtig uitzicht vanaf het 200 meter hoge “einde” van Nieuw-Zeeland. Voor ons alleen maar een vuurtoren en water zo ver als je maar kunt kijken. Abel Tasman, de Nederlandse zeeman was de eerste Europees die hier geland is. Waarom is Nieuw-Zeeland eigenlijk niet Nederlands geworden?

Rawene

Na een niet zoooo gezellige accommodatie in Waitiki, het was allemaal een beetje smerig, smoedelig en verwaarloost, rijden we over de 90 Mile Beach en vervolgens naar schatting 1000 bochten over even zoveel heuvels naar de veerboot in Rangiora, waar we na een korte wachttijd naar Rawene worden overgezet. Een café, garage, dorpswinkel, galerie en een paar andere huizen vormen het kleine dorpje waar ze ook een camping (www.raweneholidaypark.co.nz) hebben. Hoog boven het water, met een prachtig uitzicht zijn een paar blauwe, leuke huisjes. Bij de receptie worden we begroet door Helene. Helene heeft een Mammut T-shirt aan - een bijna zeker teken van Zwitserse afkomst. Ja, we kunnen weer Zwitsers-Duits praten. Haar partner is beeldhouwer en heet Simone (www.simone.jacquat.com) en omdat het bijna kerstmis is en Hans zo graag een gehouwen basalt steen wil hebben en omdat ik op zoek ben naar een kerstcadeau voor Hans – zal een stuk van Nieuw-Zeeland, van Simone bewerkt, bij onze terugkeer een mooie plek in Hans z’n appartement vinden.

S nachts stormt het geweldig, we zijn weer blij met de cabine, waar het windstil is en lekker warm dankzij een kacheltje. 

Whangarei

Dankzij de samenstelling van de lokale attracties door Helene en Simone, vinden we snel de Koutu punt met de beloofde grote keien, kogelronde tonnen-zware stenen. We zien eruit als kevers als we zo’n steen willen opklimmen maar na enige inspanning lukt het ons toch. We zaten net weer in de auto en toen begon het te plenzen, geluk gehad. We rijden verder langs de westkust, nog steeds over heuvels en door bochten in het Kauri bos. We zijn op zoek naar “Tane Mahuta” de machtigste en oudste Kauri boom. Een korte wandeling door het oerwoud met zijn reusachtige varens brengt ons naar de prachtige boom, hij is gigantisch, reusachtig, niet erg hoog, maar de stam is enorm (4.40m doorsnee), ons is nu duidelijk dat de houthakkers vroeger zoiets niet konden laten staan. Vandaag de dag, zijn deze tot 2000 jaar oude reuzen beschermd.

Kinloch

Een nieuwe dag een nieuwe kans om de besneeuwde bergen aan het einde van het meer Taupo te bereiken....het begint weer te regenen en het stormt, dus we breken de trip af en maken een ander plan. Thermische baden in de warme bronnen van Tokaanu. Hier lijkt de aardkorst echt alleen maar een paar centimeter dik te zijn, het borrelt overal in het water en soms zie je gaten in de bodem die sissen en spuien, daarnaast blubbert het in een modderpoel. Wij zijn eventjes in de warme Pool gegaan, Hans lag binnen de kortste tijd te slapen, hij zei dat hij alleen maar een beetje was ingedut??

Lekker uitgerust gaat de trip langs het meer terug naar Taupo, eerst naar de imposante uitstroom van het meer. Hier dwingt de Waikato rivier met onvoorstelbare kracht door een 10 meter breed kanaal in de rots, tot 200.000 liter dringen in oor verdoven lawaai door het kanaal. Je kunt de kracht van het water voelen en als je je voorstelt wat voor krachten hier aan het werk zijn. Het water schuimt overal en bij de waterval hangt een sproeinevel in de lucht. Het kleurenspel van het water -groene, blauwe en turquoise golven- is fascinerend en magisch om te zien. Des te verrassender is dan de rust waarmee de machtige Waikato zich na de Huka Falls verder beweegt, net alsof er niets aan de hand is.

We maken een uitstapje naar Orakei-Korako, de bergen zijn nog steeds verborgen achter regenwolken. Na een korte rit bereiken we de Hidden Valley. Ook hier lijkt de aardkorst weer erg dun te zijn. Met een bootje worden we over een klein, prachtig meer naar de overkant gebracht waar je de rondgang kunt lopen die door het park leidt. Voorbij aan dampende, grommende warm water gaten en spleten gaat de weg naar een grote sneeuwwitte Travertijnterras. Verder omhoog spuugt een kleine geiser voor zich heen en overal verspreiden gekleurde beekjes hun weg in het vulkanisch gesteente. In de lucht hangt een lichte geur van zwavel en wat anders, vooral als de wind ons de rook toe blaast.

Napier

De stad van de Art Nouveau, artdeco op elke hoek van de straat. We wonen bij Judith met een waanzinnig mooi uitzicht op de stad en de baai. We maken een lange strandwandeling, voelen ons echte strandjutters en vinden leuk aangespoeld wrakhout en keren terug met tassen vol gestrande strandgedoe om later tenminste de helft weer weg te gooien. Heb grote takken met dennenappels gevonden en die bewaar ik voor de kerst bij Anneke.

Gisborn

Na drie nachten in Napier bij Judith en haar fantastische plek, trekken we weer verder. De reis gaat - in begeleiding van stralende zonneschijn - richting Gisborn aan de oostzijde van de East Cape. We verbazen ons steeds weer opnieuw over de mooie, groene kleuren van de heuvels (hier is het gras echt veel groener als bij ons) en kijken steeds met plezier naar de grote kudde, schetige schapen - vooral als ze nog niet geschoren zijn - met de 'naakte' schapen heb ik altijd medelijden, die moeten het toch berekoud hebben?

East Cape

Op het strand weer voor de eerste keer (na haast 2 maanden) weer in de camper slapen. Sinds 3 dagen schijnt de zon. We gaan langzaam de kust naar boven om de cirkel rond de East- Cape te rijden. We kunnen dan strakjes zeggen "bij ons is de dag begonnen”, hier treft volgens de datumgrens, de eerste zonnestraal op het vasteland - en wij waren erbij! Verbazingwekkend, zonsondergang in Europa ca. kwart voor 5 en bij ons gaat vanwege het tijdsverschil de zon gelijk weer op.

Ik ga een lange strandwandeling maken en Hans is van een stuk hout een wandelstok aan het snijden. ... Ik kwam onderweg 2 vissers tegen die net met de boot uit het water kwamen en die vroegen of ik kreeft lust? Ja, dat lust ik wel. Hij pakte eerst 2 grote kreeften en wilde ze me geven maar die dieren spartelde van jewelste. Ik moet wel heel raar gekeken hebben en toen zei de oudere man “geef haar maar die jute zak”, daar gingen dan uiteindelijk 3 kreeften in. Ik moest ook nog een heel stuk over het strand lopen. Toen de Toyota weer in zicht kwam begon ik al naar Hans te zwaaien en te duiden of hij me tegemoet kon komen. Ik zie hem alleen door de verrekijker kijken maar hij maakt verder geen aanstalten mijn richting op te lopen. Hij zag me wel met een grote jutezak aankomen maar het enige wat hij dacht was  ..... dinner?? In de grote zak beweegt het nog steeds, het is 1 kreeft - er waren er oorspronkelijk 3 in de zak, maar ik dacht dat er geen ruimte was voor 3 kreeften in de pan en heb er daarom maar 2 aan een oude Maori visser gegeven, die de hele dag nog niets gevangen had. Had ik geweten dat die verse kreeften zo lekker waren, had ik de oude visser er maar 1 gegeven en 2 zelf gehouden. Nou ja, ieder een halve kreeft is altijd nog beter dan geen ..

'S Avonds maken we een klein vuurtje op het strand, we kruipen dan lekker warm in bed en laten ons van de golven in slaap wiegen.

Waihau Bay

De volgende dag staat de 'verovering' van de East Cape vuurtoren op het meest oostelijke punt van Nieuw-Zeeland op het programma. 700 trappen moeten worden overwonnen, maar we worden beloond met een grandioos uitzicht. Alleen jammer dat het zonnetje het weer liet afweten....

We kamperen aan de Waihau Bay in de buurt van het strand. De camping wordt beheerd door Maori's. De hele East Cape is praktisch Maori land, het heet, het werd de Maori’s een paar jaren geleden terug gegeven, nadat men het hun voor goed 200 jaar bij de ontdekking, resp. de kolonisatie door Europeanen afgenomen had.

Als we het strand oplopen krijgen we gezelschap van Pirate, hij zag er tenminste precies zo uit als mijn overleden hond Pirate. Hij bleef er gezellig bij, ook met het eten maar ineens was hij weer verdwenen...

Whakatane

De volgende dag brengt ons naar Whakatane, hier hebben we een knus motel gevonden met alles wat we ons wensen. Hier schrijven we het reisverslag, en martelen ons door duizenden foto’s van waar er dan een paar in de webpagina voor jullie overblijven... van de foto’s in ons hoofd nog maar te zwijgen. Tot de volgende keer, want dan wordt het heeeel warm!